Babette en Potske te H Hart Leuven

'Je kunt je koffer toch gewoon bij het handvat vastnemen'

Maandag 8 october en als Potske wandel ik door de gangen van Pellenberg. Achter me aan mijn koffer, aan de leiband. Een rol papiertape is een prachtig voorwerp. Af en toe valt de koffer om, ik stop, zeg potvolkoffie tegen de koffer en help hem weer recht. Ik hoor kinderen lachen. Het is de universele kinderlijke vreugde die loskomt wanneer iets of iemand valt, struikelt, botst. Zeker omdat dit onschuldig is en niemand zich pijn doet. Er volgt een spel van proberen vooruit te geraken, vallen, botsen, in de knoop geraken met de tape,... De kids smullen. Ik speel heel kinderlijk, heel naïef, bijna met geen woorden, fysiek. Het is erg intens, warm ook, en deugddoend. De openheid naar de kids maken dat ik heel wat terugkrijg. En het is gewoon plezant.(Mag het even...) Al kronkelend maak ik een overzicht van wie ik allemaal bereik en ik besef dat er nog één meisje is dat ik niet echt bereik, en ik besluit langst haar de kiné-ruimte te verlaten. Zo gezegd zo gedaan. Ik sloeg weer totaal in de knoop als ik bij haar was en toe wenkte ze me en bijna in mijn oor zei ze "je kan je koffertje ook gewoon bij het handvat dragen" Ik keek haar aan en zei, ja, da's waar! en stapte met het koffertje aan mijn hand de zaal buiten. Dinsdag 9 october en ik ben in Aalst en achtervolg een botsballeke. Boem, baf, hier en daar, totdat het flop...recht in het potteke van een kleintje terechtkomt. Goal! Een grote jongen van 11 heb ik een aantal goochelkunsten laten zien en dan bleek dat hij er ook veel vanaf wist. Hij had een goocheldoos, bij zijn papa, vertelde hij me. Ik toonde hem de simpele truk met het vingerhoedje en die kende hij niet, die vond hij de max. Ik het hem leren en ik gaf hem het hoedje kado, voor in zijn toverdoos, bij zijn papa. In een andere kamer is een meisje van 11 met haar mama. Het is er zen, de mama leest en zij is aan het kleuren. Ik kom de kamer binnen en installeer me aan het tafeltje, ook zen natuurlijk. Heel, heel langzaam installeert de situatie zich en het meisje gniffelt wat af. Als ik wegga komt ze uit haar schelp. Als ik mijn tong uitstek naar haar doet zij dat ook. En ze durft zelfs mijn koffer af te pakken en te ruilen voor haar jas, die ik gepikt had natuurlijk. Heerlijk, zo'n tiener die loskomt. Terug bij de kleintjes maak ik muziek en blaas de laatste bellekes van de dag de lucht in. Potske Prutske was here.