"Ik moet lange reizen maken
om af en toe aan te komen bij mezelf."
Jan
Clownstraining in Zwitserland
Terug thuis van een clownsworkshop voor professionele ziekenhuisclowns in Zwitserland.Boeiend voor me om te zien hoe er zich over de afgelopen workshops enkele constanten beginnen voor te doen. Allereerst merk ik dat ik tijd nodig heb om me aan te passen. Zwitsers zijn over het algemeen erg geconcentreerd en gefocust. Ze stellen zich dan echt op als studenten en ik ben dan de meester. Dit doet me het gevoel krijgen dat ik het allemaal moet weten en het natuurlijk perfect moet doen. Na een tijdje vind ik mijn draai dat ik goed genoeg ben en ontstaat er in de workshops een bubbelende sfeer van lichtheid. Ik slaag erin de rol van meester met bravoure, met een kwinkslag te spelen en hun te honoreren in hun rol van vlijtige leerlingen. En onvolmaaktheden van mij en hun worden thema van het spel. Hun autonomie als clown wordt ook groter. We spelen het spel van naiviteit, lichtheid en plezier.
Het clownsspel krijgt een geweldige diepgang als het van binnenuit komt. Ik word dan als publiek meegezogen in het universum van de clown en leef echt mee met hem of haar.
Een ander ding is dat de clown bestaat omdat hij zijn publiek heeft. Dit is essentieel voor hem. Een belangrijke valkuil hier is dat de clown zijn aandacht helemaal gaat richten op zijn collega of zijn publiek. Hierdoor verdwijnt zijn magische leefwereld. Het opgaan in de ander om zelf geen verantwoordelijkheid meer te voelen, of de ander de schuld geven zijn mooie voorbeelden hiervan.
Weer raakt me de essentie van clownen: als je je verbindt met je innerlijk gebeuren en dit al spelende naar buiten brengt, kom je in de lichtheid en de naïviteit en hoef je de dingen niet te bedenken, maar dienen ze zich simpelweg aan. Een innerlijk conflict ziet dan het licht bijvoorbeeld (Ik ben (van niets) bang) of een clown werd zich bewust dat ze door haar eigen gevoelens in de clownsgroep te respecteren en te vergroten, plots van de zijlijn en de uitsluiting in het midden van de belangstelling stond. Iets wat haar nooit lukte als ze probeerde bij de groep te horen door het gedrag van de leiders te copiëren. Of een andere clown met superbatterijen die niet kan stoppen en een duidelijk statement maken, zelfs niet als we haar batterijen afnemen. (Ik gebruik nu mijn reservebatterijen. Mijn batterijen zijn niet weggenomen, het zijn herlaadbare.) Pas als ik een denkbeeldig pistool te voorschijn haal en haar vraag te doden, schiet ze in een andere gevoelsmodus en word alles stil rondom en in haar. Ze vertelt ons dat ze probeert te wenen. Daar heft ze haar project te pakken. Ze wordt erg transparant. Ik ben diep geraakt. Ik geef haar haar batterijen terug en geef haar collega het geweer mee.
Als ik aan een clown vraag om haar moeder te bellen om haar te vertellen dat iets haar niet lukt, zegt ze...mijn moeder is hoog in de lucht, het is een engel en ze trekt een superlange antenne uit haar gsm. We zijn verbonden.
Jan
Het clownsspel krijgt een geweldige diepgang als het van binnenuit komt. Ik word dan als publiek meegezogen in het universum van de clown en leef echt mee met hem of haar.
Een ander ding is dat de clown bestaat omdat hij zijn publiek heeft. Dit is essentieel voor hem. Een belangrijke valkuil hier is dat de clown zijn aandacht helemaal gaat richten op zijn collega of zijn publiek. Hierdoor verdwijnt zijn magische leefwereld. Het opgaan in de ander om zelf geen verantwoordelijkheid meer te voelen, of de ander de schuld geven zijn mooie voorbeelden hiervan.
Weer raakt me de essentie van clownen: als je je verbindt met je innerlijk gebeuren en dit al spelende naar buiten brengt, kom je in de lichtheid en de naïviteit en hoef je de dingen niet te bedenken, maar dienen ze zich simpelweg aan. Een innerlijk conflict ziet dan het licht bijvoorbeeld (Ik ben (van niets) bang) of een clown werd zich bewust dat ze door haar eigen gevoelens in de clownsgroep te respecteren en te vergroten, plots van de zijlijn en de uitsluiting in het midden van de belangstelling stond. Iets wat haar nooit lukte als ze probeerde bij de groep te horen door het gedrag van de leiders te copiëren. Of een andere clown met superbatterijen die niet kan stoppen en een duidelijk statement maken, zelfs niet als we haar batterijen afnemen. (Ik gebruik nu mijn reservebatterijen. Mijn batterijen zijn niet weggenomen, het zijn herlaadbare.) Pas als ik een denkbeeldig pistool te voorschijn haal en haar vraag te doden, schiet ze in een andere gevoelsmodus en word alles stil rondom en in haar. Ze vertelt ons dat ze probeert te wenen. Daar heft ze haar project te pakken. Ze wordt erg transparant. Ik ben diep geraakt. Ik geef haar haar batterijen terug en geef haar collega het geweer mee.
Als ik aan een clown vraag om haar moeder te bellen om haar te vertellen dat iets haar niet lukt, zegt ze...mijn moeder is hoog in de lucht, het is een engel en ze trekt een superlange antenne uit haar gsm. We zijn verbonden.
Jan
Abonneren op:
Posts (Atom)