Terwijl een aantal Turkse clowns een aantal Russische collega’s meenemen (Russen zijn van staal gemaakt, ze zullen nooit hun vermoeidheid toegeven) naar een halloween-feest, neem ik afscheid van ze, en zoek mijn hotelkamer op. Ik voel me hoogzwanger van de vele indrukken, conversaties, vertaalwerk in engels, frans, turks, russisch, de enorme hoeveelheid sigaretenrook hier en last but certainly not least het boeiende werkproces tijdens deze workshop.
We gingen met de clowns op zoek naar hun kindertijd.
En dan meer bepaald de spellekes die ze speelden.
Hierdoor kwamen ze erg dicht bij de leefwereld van kinderen en hun verschillende gevoelens.Verschillende wandelingen riepen die tijd terug op en we speelden erop los. De groep werd hechter, kreeg meer vertrouwen en we maakten ook de verbinding met zieke kinderen en hoe je als clown kan luisteren naar hun leefwereld en vanuit je clownsleefwereld in “echte” verbinding met hun kan komen.
Een tweede aspect dat aan bod kwam in deze training waren “problemen”. “Kan je me eens uitleggen wat een probleem is?” vroeg een kind aan een volwassenen. En als je als clown in je spel en probleem tegenkomt (en je hoeft die niet op te zoeken, je komt ze tegen), hoe kan je daar dan van profiteren om daar spel van te maken. En plots zakten we in het domein van de taboes, virussen spelen, een pluim die dood valt en de clown die niet meer verder wil leven.Als volwassenen gaan we rond de problemen heen. Een clown valt pardoes in het probleem en lost het op. (en krijgt daardoor een nog erger probleem). De levenshouding van “interessant” is eigen aan de clown. Hij vind een probleem interessant.
En welke droom iedere clown heeft wilden we weten... van het opzetten van een clownsschool in Turkije (het zou een primeur zijn) tot een tentoonstelling over dromen van kinderen. Clowns en dokters die van elkaar leren, een ziekenhuis zonder zieke kinderen om in te spelen. Uitwisseling tussen clowns van verschillende culturen.Clowns zonder woorden. Volwassenen die mijn volwassen persoon niet in stukken trekken (van een Russische clown)....
Flarden van dromen, verlangers, perspectieven, angsten ook.
En ondertussen draait de wereld voort.Het kind is volwassen geworden en heeft geleerd wat een probleem is en zijn kind vraagt haar nu wat een probleem is.
En weer voel ik me gesterkt...zeker als ik maandag terug naar de zieke kids zal gaan in t ziekenhuis te Vilvoorde: ik speel alleen, maar ik ben niet alleen.
Ik weet dat vrienden/collega’s over heel de wereld positieve besmeting brengen...met een boodschap van lichtheid en onschuld....zelfs al zijn ze zelfs soms moe en hopeloos.
Of door hun economische situatie, die totaal anders is in Minsk en Turkije dan in België.
En ik besef dat ik nederig moet zijn, Istambul alleen is vier ker Belgie, en fier, dat ik dit allemaal mag meemaken. Salam a LeiKum. Maleikum Salaam. Jan Dillen, Istambul, 27 october 2007.
