Ik zou een fiets huren. En iedereen heeft het hier over "VéloLibre", een service waar je fietsen kan huren op pleinen. Maar het plein ligt er opgebroken bij en de "VéloLibre" is enkel aanwezig op een affische, in felle kleuren. Vanmorgen wandelde ik een uur en bergop en kwam dus vijf minuten te laat aan op de workshop van Mario Gonzales. Iedereen zat al in zwarte kledij voor de meester. Het "plateau" waar op gespeeld wordt was al klaar en duidelijk aangebracht. Geen tijd voor opwarmen, ik was te laat en had dus als eerste een "erreur" gedaan, en iedereen werd verzocht te applaudiseren voor me. Ik moest het applaus op een klare en duidelijke manier stoppen. Dit scenario herhaalde zich veel tijdens de dag. Je zal je afvragen wat dan nog "grote fouten" waren. Geen tijd nemen is er één, jachtig en gehaast zijn, niet ademen. Hiervoor is de regel van de 3-seconden. 'Nu!', roept Mario en ik begin waarop er weer een salvo van applaus volgt. 'Stop',roep ik. Een andere regel is het alert zijn voor alles wat beweegt, voor alles wat de aandacht vraagt. Zonder te oordelen beweegt de clown met heel zijn hoofd naar wat zijn aandacht vraagt.We oefenen hoe we het podium betreden. Alleen, met twee, met vier, met acht.Er zijn duizenden 'regels' die Mario als een mitrajet op ons afvuurt. We leren hoe we onze bewegingen 'découperen', eerst zien, dan je lichaam draaien en terwijl je het publiek of een medespeler aankijkt je weg afleggen naar de gekozen plek. Mario vertelt ons het verhaal van een clownsregie die hij deed en waarbij het thema van het stuk was:'Twee clowns komen met een deur binnen en willen deze verven'. Het stuk duurde 1,20 uur en nog nooit is er een spatje verf op de deur terechtgekomen. De kunst van het dé-couperen, het clownen.
Mijmerend aan het verhaal stelt Mario met plots een vraag waarop ik 'Eu...' antwoord. 'Eeeeeeuuuuuu....' spiegelt de hele groep me. Ik maak een duidelijk stopgebaar en iedereen stopt. Door dit werk ontwikkel je een soort van vocabulaire, een soort van clownstaal. 'Waarom hebben muzikanten notenleer, dansers warm'up, enz. en wij clowns niets?' vraagt Mario zich af. Clownen heeft niets te maken met 'feelings'. Het heeft volgens hem wel te maken met kijken, beslissingen nemen, enz. Het heeft te maken met écht contact durven maken met het publiek. Heel analytisch. Deze 'regeltaal' kan onze houvast worden als we gaan optreden. In de namiddag bekijken we onze rode neuzen, passen die wel of niet. En als een Italiaanse jongen met zijn neus en elastiek rond zijn vinger zit te draaien, spreekt Mario het streng toe.'Ne fait pas ca, c'est notre métier, c'est pas n'importe qua, c'est quelque chose sacré, le nez rouge'. Een boeiende, vermoeiende dag. Als ik in mijn studio kom belt Moshe me nog even op. Hij moet lachen van mijn verhaal van de dag. 'Have Fun!' is zijn slotzin. En daarmee zit hier in Europa de dag erop. Sloppel. Jan
