Naar buiten, naar binnen, wringen...

Wat een strijd de laatste dagen. Ik voel zoveel weerstand om naar binnen te keren. Bij mezelf, de onrust en ook rondom me... In Italië stond iedereen op springen en bij het afscheid nemen beet Pépé de oude huishond me in de arm. Gelukkig geen wonden. In het verkeer moet ik opletten geen ongelukken te doen. En zo kan ik doorgaan. Gelukkig zijn er de momenten van samen zitten rond een teelichtje in stilte, het zien van een goede film op tv en het gelukkig zijn omdat ik na mijn reizen terug thuiskom. En dat naar binnen gaan, het zal er wel van komen. Op zijn tijd.J