We hielden op 9 en 10 juni 2007 op de zolder van Geert te Kasterlee ons tweede on-going weekend van "JEDANSJECLOWN".
Tijdens de eerste dag werken we met de “regels” van het clownen.
Dit zijn structuren die ontworpen zijn vanuit het observeren van kinderen hun spel
En ze gaan terug naar de meest simpele, logische manier van handelen op een podium.
Voor de meeste deelnemers een nieuwe ervaring, namelijk die van een nieuwe werkelijkheid, de podiumwerkelijkheid.
Het werd een onderzoek naar de absolute basis van samenspelen:
De aangever, de volger, het opbouwen, duidelijkheid voor jezelf, naar je speelpartner en naar je publiek.
We kwamen terecht in oude valkuilen,waar de noodkreet “Ik weet niet wat ik moet doen, wat doe ik mis, ik snap het niet!”sterk naar boven kwam.
En we kwamen ook in verbazing...haaa...dit is heel duidelijk, dit werkt...
Bij stacato is het erg belangrijk op zoek te gaan naar je eigen kracht en daar ook in te gaan staan.
Meer dan ooit werd me duidelijk dat staccato veel meer te maken heeft met het durven innemen, afbakenen, verdedigen van je eigen plek, je eigen “thuis”. En van hieruit te denken, voelen en handelen.
En dat het niks te maken heeft met aanvallen, wat ik veel dacht dat het was.
De tweede dag zag ik het beeld van mijn “blokkendoos” (mijn arsenaal van clownerie-materiaal dat ik heb en waar ik veel mee speel) en van een schema dat er voor vandaag bijzat. Daarop stonden twee dingen: spelen en impulsen durven uitvoeren en kijken wat er gebeurd.
Impulsen voelen als clown en ze werkelijkheid maken was een eerste lange speloefening met de groep en ieder dook er op zijn manier in. Sommigen verloren zich bijna in het impulsen geven, voor anderen waren de massa impulsen veel te veel. Goed om de geborgen kleine groepjes op te zoeken nadien.
Verder herhaalden we de strukturen van gisteren, “het plateau met de statussen” en de “ping-pong, contact tussen twee spelers en hun publiek”. Maar we deden dat als clowns, wat betekende dat we in de regels bleven, maar onze bewegingen humor gaven.
Dit is trouwens iets moois wat ik de workshop van Moshe Cohen vrijdagavond leerde: als je een bvb. een yogabeweging gedaan hebt, hoe kan je die dan doen, maar op een voor jouw humoristische, lichte, clowneske manier. Simpel, maar vanuit jezelf en grappig!
De aangeleerde strukturen van gisteren begonnen plots te leven, we zagen figuren opduiken en weer verdwijnen, we zagen clowns die dicht bij zichzelf bleven, ook de dienaars die in een lage status zaten.
Naar het einde van de dag voelden we in het spel dat er een duidelijk verschil is wanneer je “verbonden” bent in het spel en wanneer niet. We voelden dat daar de kwaliteit van bezigzijn in lag. Een laatste oefening speelde in op dit creëren van verbondenheid en het uitwerken van een impuls.
De dans was dit weekend weer het “maatje” van de clowning, het zoeken naar je eigen plek, het openen en sluiten van je lichaam, het integreren van het geclownde.
Het is een prachtige eerste prille ontmoeting van deze twee kunstvormen, die erg verliefd op elkaar zijn. Die elkaar durven zien, durven gaan staan voor wat ze zijn en genieten van de chemie tussen hun beiden.
N verliefd koppel dus.
De tocht gaat verder.
In liefde,
Jan Dillen, 11 juni 2007.
